در چند روز اخیر، دوباره صدای اعتراض پناهجویان افغان در اندونزی به گوش رسید. این اعتراضات نه تنها انعکاسی از درد و رنج‌های روزانه این انسان‌هاست، بلکه یک فریاد خاموش از سوی کسانی است که در انتظار یک روز بهتر، روزهای بی‌پایان و بی‌حاصل را پشت سر می‌گذارند. اما آیا دنیا هنوز صدای این فریادها را می‌شنود؟
پناهجویان افغان در اندونزی بیش از یک دهه است که در شرایطی غیرانسانی زندگی می‌کنند. آن‌ها نه تنها از حقوق اساسی خود محروم‌اند، بلکه هیچ راهی برای آغاز یک زندگی جدید ندارند. دولت اندونزی که هیچ مسئولیتی در قبال این افراد ندارد، به جای حمایت، آن‌ها را در شرایطی اسفبار قرار داده است. در حالی که این پناهجویان باید حق زندگی و احترام داشته باشند، بسیاری از آن‌ها با نقض حقوق خود و آزارهای روزمره مواجه هستند.
این مهاجرین که در اثر جنگ‌ها و بحران‌ها مجبور به ترک خانه و دیار خود شده‌اند، اکنون در کشوری بیگانه گرفتار شده‌اند؛ کشوری که نه تنها به آن‌ها اجازه کار نمی‌دهد، بلکه حتی از ارائه امکانات ابتدایی انسانی مانند بهداشت، آموزش و مسکن مناسب نیز دریغ می‌کند. بدترین قسمت داستان این است که انتظار آن‌ها برای اسکان مجدد، تا ۱۲ سال طول کشیده است. ۱۲ سال زندگی در شرایطی که حتی نمی‌دانند فردای آن‌ها چه خواهد شد.
ما به عنوان انسان‌هایی که در جامعه جهانی زندگی می‌کنیم، نمی‌توانیم این وضعیت را نادیده بگیریم. وقتی از حقوق بشر صحبت می‌کنیم، باید بدانیم که این حقوق برای همه است؛ برای کسانی که در کشور خودشان جنگ و ترور را تجربه کرده‌اند و به دنبال امنیت در کشورهای دیگر هستند. ما باید از این انسان‌ها حمایت کنیم و صدای آن‌ها باشیم.
این پناهجویان تنها به خاطر داشتن شجاعت برای درخواست یک زندگی بهتر، در شرایطی سخت و بی‌رحمانه قرار گرفته‌اند. آن‌ها به انسانیت نیاز دارند، به توجه، به حمایت و به راه‌حل‌های واقعی. این وظیفه‌ی ماست که به این افراد کمک کنیم و صدای آن‌ها را به جهان برسانیم.
ما از جامعه جهانی و سازمان‌های حقوق بشری می‌خواهیم که هر چه سریع‌تر اقدام کنند و به وضعیت این پناهجویان افغان در اندونزی رسیدگی کنند. مردم این سرزمین نه تنها شایسته احترام و کرامت انسانی هستند، بلکه حق دارند در امنیت و با دنیایی پر از امید زندگی کنند.
اگر می‌خواهیم به عنوان یک جامعه بشری پیشرفت کنیم، باید برای کسانی که در بحران‌ها گرفتار شده‌اند، دست یاری دراز کنیم. تنها با این کار می‌توانیم نشان دهیم که هنوز در دل‌هایمان جایی برای انسانیت و احترام به حقوق دیگران باقی مانده است.
Leave feedback about this