در سرزمینی که خطوط محدودیت، میدان‌های هنر را باریک‌تر می‌سازد و حضور زن در عرصه‌های عمومی همواره در ترازوی سنگین سنت و سیاست سنجیده می‌شود، برگزاری نمایشگاه «هیاهوی رنگ» در هرات تنها یک رویداد هنری نیست؛ بیانیه‌ای است در ستایش ایستادگی زنان هنرمند در برابر فراموشی، حاشیه‌نشینی و سکوت تحمیلی.
این‌که حدود ۹۰ درصد آثار این نمایشگاه توسط زنان خلق شده، نه فقط از شکوفایی استعدادها، بلکه از عزم پنهانی برای بقا، بیان و دیده‌شدن سخن می‌گوید. زنانی که در بسیاری از موارد، نه در آتلیه‌های حرفه‌ای و تحت حمایت مالی، بلکه در گوشه‌های خانه، زیر سایه هراس و با کمترین امکانات، رنگ را چون زبانی زنده انتخاب کرده‌اند تا بگویند: ما هنوز هستیم، و می‌بینیم، و خلق می‌کنیم.
در جامعه‌ای که فرصت‌های شغلی و تحصیلی برای زنان روزبه‌روز محدودتر شده و سکوهای دیده‌شدن برای آن‌ها یکی پس از دیگری فرو می‌ریزند، نقاشی تبدیل به شکلی از مقاومت خاموش شده‌است؛ نوعی بیانیه فردی و جمعی که در آن بدن زن، تجربه زن و جهان‌بینی زنانه، بر بوم‌هایی از چرم، ابریشم، شیشه و سنگ روایت می‌شود.
نمایشگاه «هیاهوی رنگ» نه فقط مکانی برای تماشای هنر، بلکه عرصه‌ای است برای زنده‌نگه‌داشتن امید، بازتعریف فضا و بازپس‌گیری سهم زنان از روایت‌های بصری. حتی تصمیم نمادین اختصاص دادن دو روز از این نمایشگاه برای بازدید زنان، خود اقدامی استراتژیک برای بازسازی پیوندهای اجتماعی و فرهنگی در میان زنانی که روز به روز بیشتر در دایره انزوا قرار گرفته‌اند.
این رویداد، نشان می‌دهد که هرچند سیاست می‌تواند محدود کند، اما خلاقیت زنان افغان را نمی‌توان محو کرد. رنگ‌ها، حتی در تاریک‌ترین دوران‌ها، راهی به بیرون پیدا می‌کنند.
سید حسن موسوی
Leave feedback about this